Samen in elk seizoen
Ik droeg je in de lente,
toen de wereld ontwaakte en ik langzaam begreep:
ik ben niet meer alleen.
In mij groeide iets groters dan ik ooit kon bevatten,
zoals het leven dat de lente zachtjes in de wereld brengt.
Ook in de zomer droeg ik je, de warme lucht om ons heen,
de zon op mijn huid.
Je schopjes werden sterker,
alsof je me zachtjes herinnerde aan je komst.
De herfst leerde me loslaten,
blaadjes vielen,
zoals oude versies van mezelf.
De verwachting, de liefde,
de diepe stilte voor de storm van nieuw leven.
En toen kwam de winter.
Je ademde voor het eerst in koude lucht,
de stilte van de nacht brak toen je je eerste huiltje liet horen.
We wandelden samen —
jij in je wagen, ik met handschoenen aan,
ogen op jouw slapende gezichtje,
vanbinnen warmer dan ooit.
Nu loop ik weer in het voorjaar.
Mijn jas is dun, de lucht zacht,
en jij kijkt.
Je kijkt naar alles —
maar vooral naar mij.
Een jaar is voorbij.
We hebben alle seizoenen gekend.
Ze hebben jou gedragen, gevormd,
en mij veranderd.
Maar wat blijft is wij tweeën.
Samen,
in elk seizoen dat nog komt.
Liefs,
Maud
